Η ιστορία μου ξεκινά το 2005. Μόλις είχα ολοκληρώσει τις σπουδές μου στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης στο ΕΚΠΑ και βρήκα εργασία ως εκπαιδευτικός πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης στον ιδιωτικό τομέα. Με τα χρόνια, εξασφάλισα μια μόνιμη θέση στο δημόσιο και απέκτησα τρία υπέροχα παιδιά. Φαινομενικά, είχα βρει τον δρόμο μου… Όμως, ήταν όντως έτσι;

Το εργασιακό μου περιβάλλον ήταν, όπως θα λέγαμε, «τοξικό». Υπήρχε άτυπος ανταγωνισμός, χτυπήματα «κάτω από τη ζώνη», έλλειψη αξιών και συμπεριφορές που δεν αρμόζουν σε κανέναν χώρο, πόσω μάλλον σε έναν χώρο που προορίζεται για την καλλιέργεια της παιδείας.

Όταν γύριζα στο σπίτι, οι κουβέντες περιορίζονταν κατά κύριο λόγο σε ό,τι αφορούσε τα παιδιά, και εγώ ένιωθα ότι έχανα τον εαυτό μου. Κάποτε μιλούσα για πολλά και ονειρευόμουν ακόμα περισσότερα. Χρειαζόταν να ακούσω τον εαυτό μου. Είχα ήδη ξεκινήσει συστημική ψυχοθεραπεία και βρισκόμουν σε καλό δρόμο.

Τα επόμενα χρόνια ακολούθησαν σημαντικές αλλαγές: παραιτήθηκα από το δημόσιο, πειραματίστηκα σε άλλη θέση εργασίας στον ιδιωτικό τομέα και, κατά τη διάρκεια της καραντίνας, ασχολήθηκα με την ολοκλήρωση του proficiency – κλείνοντας μια εκκρεμότητα 20 χρόνων. Προχώρησα τα ισπανικά μου και έκανα μια ακόμη εκπαίδευση στο ΕΚΠΑ, το πρόγραμμα «Coaching Leadership: Στα βήματα του Σωκράτη». Αυτό μου άνοιξε τα μάτια και υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα επανέλθω μετά το μεταπτυχιακό μου στο ΕΚΠΑ «Φιλοσοφία και Διοίκηση». Οι δύο τελευταίες εκπαιδεύσεις υποκινήθηκαν από την βαθιά μου πίστη ότι υπάρχει μια πιο βιώσιμη συνθήκη στα εργασιακά περιβάλλοντα και οφείλουμε να τη διεκδικήσουμε για τον εαυτό μας, αφού περνάμε τη μισή μας ζωή ως εργαζόμενοι.